Vanlife

Toen ik, Chloé Ferrari, besloot dat ik de IJslandse ervaring wilde, verwelkomde het land van de sagen me met open armen - met de gloed van vulkaanuitbarstingen, dansend noorderlicht, huilende stormen en wilde natuur met prachtige, soms verraderlijke schoonheid. 

Ik ben 27 jaar oud en werkte eerder in Parijs voor PwC, 's werelds op een na grootste professionele dienstverlener, totdat de wildernis me riep. Sinds 2019 werk ik als freelancer als communicatieadviseur vanuit mijn busje en heb ik in samenwerking met Volkswagen twee boeken geschreven over het leven in een busje in Frankrijk, "Drive Your Adventure". 

Toen ik mijn volgende bestemming bepaalde, wist ik dat het de Noordse regio moest zijn. De impressies van IJsland op Instagram en reisblogs waren magnetisch. In tegenstelling tot de gehaaste sfeer van luchthavens, wat niet mijn stijl is, ontdekte ik via online zoekopdrachten dat ik mijn busje naar IJsland kon nemen aan boord van de veerboot Norröna van Smyril Line. Ik boekte de tickets in augustus 2021 en vertrok op 24 mei naar IJsland.

Ik verwachtte een saaie autoveerboot, maar was aangenaam verrast toen ik ontdekte dat Norröna meer op een cruiseschip leek, compleet met een fitnessruimte, bibliotheek en geweldige goedkope vegetarische eetgelegenheden. Vanuit de bistro op het bovendek, Laterna Magica, verwonderde ik me over de middernachtzon op weg naar het noorden en de sterrenkoepel boven de zee op de terugweg naar het zuiden. Ik koos ervoor om geen gebruik te maken van de beschikbare wifi, maar in plaats daarvan in contact te komen met medereizigers aan boord. We proostten op onze reis, niet beseffend dat onze paden elkaar in IJsland nog vele malen zouden kruisen. Ik koesterde deze banden gedurende het hele avontuur. 

Varen naar Seyðisfjörður was magisch. Het was een rustige ervaring met Norröna - geen chaotische wachtrijen, geen drukke aankomst in een lawaaierige stad bij aankomst. Gewoon een rustig welkom in een gezellig dorpje genesteld onder majestueuze bergen, wat de perfecte start van mijn avontuur was.

Een klein deel van mij maakte zich zorgen dat IJsland zijn spectaculaire reputatie niet zou waarmaken, uit angst dat ik alles al op Instagram had gezien. Maar IJsland bleek zoveel meer te zijn. Mijn busje en ik brachten veel tijd door met het verkennen van de minder bekende F-wegen. Geen enkel beeld op een scherm kon het gebrul van watervallen of de nevel van druppels op mijn gezicht nabootsen. De ringweg was verre van saai toen ik er eenmaal op zat. 

Het leek alsof een eeuwenoude kracht me wilde laten zien hoe ongelofelijk het is om op een plaats aanwezig te zijn. Op een avond, toen ik de F-35 opreed voor een afgelegen wandeling, ging mijn busje kapot, waardoor ik gelukkig lang genoeg werd verhinderd om te horen van een uitbarsting 150 km verderop. Toen het busje eenmaal reed, ging ik rechtstreeks naar de plaats van de uitbarsting. Ik was onder de indruk van de organisatie van de reddingsteams, die iedereen veilig hielden. Tegen 23.30 uur zat ik de hele nacht in de hitte van de vulkaan te kijken naar de vorming van nieuwe aarde. 

Dit was ongetwijfeld het hoogtepunt van mijn reis, maar IJsland is voor mij een rijke bron van herinneringen. Zoals de 4-daagse wandeling naar het onbewoonde natuurreservaat Hornstrandir in het noordwesten, alleen per boot bereikbaar. De realiteit van het in het wild zijn raakte me toen er op de allereerste dag mist en sneeuw optraden, waardoor ik dacht: "Ik wil hier niet sterven." Maar zoals alle stormen ging het voorbij en werd ik beloond met spectaculaire tafereel van poolvossen op het strand. 

Het busje bewees zijn kracht, vooral tijdens mijn eerste rivieroversteek. Met weinig ervaring met rijden over land, arriveerde ik vroeg in Landmannalaugar, zoals aanbevolen voor een zachtere stroom. Uiteindelijk moest ik het alleen trotseren. Ik gebruikte een drone om mijn oversteek vast te leggen, deed de veiligheidsgordel om en hoopte voor het beste. 

Er waren ook momenten die mijn veerkracht op de proef stelden, zoals toen ik een tent opzette op vulkanisch zand en gewekt werd door brullende wind, of de 5-daagse wandeling naar de Askja-caldera onderbroken door windsnelheden van 150 km/u. De grootste uitdaging in IJsland was niet de regen – dat verwacht je in de Noord-Atlantische Oceaan – maar eerder de overweldigende wind, die soms vermoeiend was. 

Ik hoop dat alle reizigers onthouden dat de natuur in de Noord-Atlantische Oceaan echt wild is. Hoewel je op sommige plaatsen blind kunt worden voor alle gevarenborden, zijn ze er niet voor niets. Mijn tijd in IJsland is gevuld met prachtige herinneringen aan intense ervaringen, maar ik had het kunnen doen zonder getuige te zijn van toeristen die vast kwamen te zitten in gevaarlijke golven op het strand van Reynisfjara. Een van hen kwam niet meer aan land. Avontuur mag nooit ten koste gaan van veiligheid.

Ik raad alle reizigers aan om aan boord van Norröna te reizen. Het betekent dat je al je wandeluitrusting en eten kunt meenemen, waardoor je veel geld kan besparen. Gedurende 3 maanden in een busje heb ik waarschijnlijk hetzelfde uitgegeven als iemand op een vliegreis van 2 weken, omdat de toegang tot de natuur meestal gratis is. 

De uitgestrekte prachtige landschappen zorgen ervoor dat je nooit overal tijd voor hebt. Kies je de activiteit die je niet wilt missen en reserveer deze van tevoren. Voor mij waren deze activiteiten walvissen spotten en de papegaaiduikers zien in Vestmannaeyjar. Ik had telelenzen ingepakt in de hoop een papegaaiduiker van veraf te zien, maar uiteindelijk zagen ze mij als eerste. 

Wandelingen in IJsland en de Faeröer Eilanden zijn vaak niet erg lang of zwaar, maar plotselinge weersveranderingen kunnen de tijd die ze in beslag nemen verdubbelen. Denk altijd aan warme kleding, opgeladen telefoons, hoofdlampen en dekens - en negeer nooit lokaal advies. 

Als je langer dan 2 weken blijft, koop dan een Iceland Camping kaart om te besparen op leuke campings buiten de gebaande paden. 

Bedenk of je echt een 4x4 nodig hebt. Benzine is duurder en 95% van IJsland en de Faeröer Eilanden is toegankelijk zonder. 

De Faeröer Eilanden op de fiets verkennen is ook een goede optie. De afstanden zijn niet groot en fietsen zijn gemakkelijk te vervoeren op veerboten tussen eilanden.

Vanaf het moment dat ik voet aan wal zette op de Faeröer Eilanden, voelde ik een onverwacht gevoel van verbondenheid. In Tórshavn leidde mijn zoektocht het gevoel van thuis me naar Café Panamé, waar een eenvoudige Franse croissant uitmondde in urenlange gesprekken met de eigenaar. De stad, met zijn felgekleurde daken, deed me denken aan een schilderachtig Scandinavisch poppenhuis, dat het vertrouwde met het exotische combineert. 

De landschappen van de Faeröer Eilanden zijn ronduit adembenemend. Terwijl ik door de talloze tunnels navigeerde die de eilanden met elkaar verbonden, was ik onder de indruk van de dramatische weersveranderingen, zonovergoten kliffen veranderden in mist gehulde valleien in slechts enkele ogenblikken. Om de spirit van deze eilanden echt te omarmen, ontdekte ik, moet je te voet verkennen. Ondanks de mist zijn de wandelingen surrealistisch, alsof je door een levende droom dwaalt, waarbij elke stap een nieuwe, verborgen wereld onthult. 

Mijn reflecties op de Faeröer Eilanden zijn gevuld met beelden van een uitgestrekte hemel, waar de tijd lijkt te pauzeren, waardoor intieme ontmoetingen met de omgeving mogelijk zijn, zoals getuige zijn van de lokale bevolking die zich bezighoudt met de eeuwenoude traditie van het aan de lucht drogen van vis. Deze plek nodigt je uit om tot rust te komen, om je onder te dompelen in de serene, gastvrije sfeer. Ik was vooral betoverd door de pittoreske dorpjes Gjógv en Tjørnuvík, waar het leven zich in een rustig tempo voortbeweegt. Hier zijn de afstanden kort, maar de reizen zijn rijk; Elke weg slingert door landschappen die zo spectaculair zijn dat ze je vragen te stoppen, te kijken en te genieten. 

De onuitwisbare indrukken die IJsland en de Faeröer Eilanden hebben achtergelaten, getuigen van de rauwe schoonheid van de natuur. Deze landen, ongetemd en majestueus, hebben een diepe stempel op mijn hart gedrukt en herinneren me aan de blijvende aantrekkingskracht van de wildernis en de noodzaak om onze avonturen met respect te benaderen. 

Terwijl ik deze reis deel, hoop ik niet alleen reislust op te wekken, maar ook een diepere waardering voor onze natuurlijke wereld aan te wakkeren. Ik dring toekomstige reizigers er op aan om bedachtzaam te werk te gaan, de majesteit van deze plaatsen te omarmen en tegelijkertijd hun kwetsbaarheid en grootsheid te eren. Onthoud dat de ware schoonheid van avontuur niet ligt in de afgelegde afstand, maar in het respect we bij elke stap van de reis brengen.